سوی خاک اطهرت پرواز کرد
یک شبی یاد بقیع کردم همی
یاد اولاد نبی کردم همی
پر گشودم با دو صد عشق و امید
لیک چشمم شد ز حسرت نا امید
من ندیدم چون مزار و مرقدی
روضه و صحن و سرا و منبری
من به امید ضریحت آمدم
با دلی مست طریقت آمدم
لیک چون هر سو نمودم التجا
من ندیدم مرقدی از مجتبی
پس ضریح اطهر باقر کجاست ؟
منبر و هم مرقد صادق کجاست ؟
آن ضریح پاک سجادم چه شد ؟
بارگاه ام عباسم چه شد ؟
آمدم با عشق و بس دلدادگی
بلکه بینم صحن سقا خانه ای
لیک نه صحن و نه قبر و زایری
لاله و شمع و چراغ و طایری
بشکند دستی که صحنت را شکست
راه را بر زایران خسته بست
بشکند دستی که طغیان کرده است
بر امام عشق عصیان کرده است
بشکند دستی که نورت را گرفت
آن ضریح و صحن و ایوانت گرفت
مانده ام در انتظار آن امام
تا بگیرد انتقامت با قیام
بعد از آن شیعه بسازد یک سرا
چون حریم حضرت موسی الرضا
شیعه ساز حوض آبی چون نگین
بر مزار حضرت ام البنین
دامنت از خاک و خس طاهر کند
از تو روشن چشم هر زایر کند
خادمان درگه موسی الرضا
فرشها آرند از صحن رضا
کفشداران علی موسی الرضا
با چراغ و لاله و عشق و صفا
روشنی بخشند ایوان بقیع
روضه و صحن و گلستان بقیع
صحن ایوان طلا احیا کنند
صحن گوهر شاد را برپا کنند
ای خدا نابود گردان ظالمان
با قیام حضرت صاحب زمان
اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه و النصر
- ۱۴ شهریور ماه ۱۳۹۰
السلام علیک یا ابا صالح المهدی
رمضان رفت و خبر از گل طه نرسید
خبری پر ظفر از عالم بالا نرسید
با دعای فرج و ندبه ی شبهای صیام
باز هم این نگه خسته به مولا نرسید
مگر آن خیل ملایک به زمین نامده اند؟
که شب قدر ؛ غم بنده به آقا نرسید؟
ترسم از جرگه ی خوبان درش افتم دور
که شبان نامه ی من بر گل زهرا نرسید؟
گر چه تعجیل فرج ؛ اصل دعا بود ولیک
دست ما باز بر آن ساحت والا نرسید
نکند ندبه ی ما از سر نفس است که باز
اثری معجزه گر ز عالم بالا نرسید
نکند سوز ارادت نبود در حاجات
که پیامی ز حریم گل طه نرسید
نکند حجت حق ؛ غمزده از سستی ماست
که نوایی ز سراپرده عظمی نرسید
برسان اشک سحر ؛ نامه ی عذرم به درش
تا نگویند که این توبه به آقا نرسید
۱۰ شهریور ۱۳۹۰
السلام علیک یا امیر المومنین
شب قدر و جهان مولا ندارد علی در این سرا زهرا ندارد
الا نفرین بر این دنیای فانی که قدر سید و آقا ندارد
الهی بشکند دستی که از کین توان غیرت مولا ندارد
ندیدی در شب هجران مولا به پای مرغکان هم نا ندارد ؟
به سوز گریه های دخت حیدر جهان تاب چنین آوا ندارد
یتیمان یک به یک در انتظارند چرا امشب کسی بابا ندارد ؟
به مسکینان و محرومان کوفه دگر امشب کسی آقا ندارد
فضای بیت حق غرق عزا شد که عباسش دگر بابا ندارد
در آن ویرانه مردی گریه می کرد دلش بی مرتضی سکنی ندارد
به این نامردمی / عالم خروشید جهان همچو علی همتا ندارد
بسوزید و بگریید و بنالید که دریای غمش سودا ندارد
السلام علیک یا ابا صالح المهدی
چه شود این رمضان نوبت آخر باشد ؟
فرصت دیدن دلدار میسر باشد
کاش در این رمضان صبر نماید تقدیر
تا که تعجیل فرج / امر مقدر باشد
کاش امضا کند آن پادشه بی همتا
در شب قدر که دیدار / مقرر باشد
کاش حکم ابدی این رمضان ثبت شود
ختم غیبت به جهان / حکم مظفر باشد
کاش گویند ملایک به سراپرده ی غیب
دل شیعه ز فراقش چه مکدر باشد
کاش مهدی به شب قدر بخواهد از او
که همین ماه خدا وعده ی آخر باشد
در شب قدر خدایا تو نما تقدیرم
که مرا خدمت او / فیض مکرر باشد
۱۵ مرداد ۱۳۹۰
می شود آیا شبی مهمان افطارم شوی ؟
با حضور انورت / ماه شب تارم شوی ؟
می شود همسفره شام تو باشم ای امام ؟
وز کرامت قبله این چشم خونبارم شوی ؟
می شود شیرین کنی کامم به سوغات حضور ؟
محرم و هم مرهم این قلب بیمارم شوی ؟
هر سحر من سفره اندازم به یادت مهدیا
تا بیایی میهمان عشق تبدارم شوی
می شود در خانه من هم بخوانی یک دعا ؟
تا به آهنگ سجودت شوق دیدارم شوی ؟
کاش می شد لقمه ای گیرم برای شام تو
تا گشایی روزه ات را عشق سرشارم شوی
می شود آیا بخوانم من نمازی مثل تو ؟
تا بدست آرم دل تو / مونس و یارم شوی ؟
کاش می شد سفره ای زیبا بچینم بهرتان
تا شبی در خانه من شور گفتارم شوی
۲۳ مرداد ۱۳۸۹
السلام علیک یا ابا صالح المهدی
به شوقت آب و جارو کرده ام شاید بیایی
دلم را پر ز مینو کرده ام شاید بیایی
تمام غنچه های گل به رنگ عاشقی را
یکایک در دلم سو کرده ام شاید بیایی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گره از کار مهدی باز کن آقا رضا جان
دل شیعه به عشقش ساز کن آقا رضا جان
یقین دانی به جمع شیعیانش هم غریب است
به دستت این گره را باز کن آقا رضا جان
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خزون من به عشق تو بهاره بهاری چون نسیم سبزه زاره
خدا دونه دلم دلبسته توست دلم بی تو چو ابرا خون بباره
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چه دنیاییست از غیر تو رستن ز هر چه ماسوایت دیده بستن
چه حالی می دهد سوی تو بودن به کوک ساز تو دمساز بودن
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
من گلی دارم به دنیا کز دو عالم برتر است
زینت و آرام جان مرتضای حیدر است
گر چه روی ماه خود بنموده پنهانم ولی
در ظهور و روشنی شمس جهان را سرور است
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
غبار از روی ماهت می نشانم به راهت من دو صد گل می فشانم
تمام غنچه های باغها را درون ریسه گل می کشانم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
الا ای اهل عالم خوش بخوانید به آهنگ دل گلها نوازید
که اینک مهدی ما از ره آمد عزیز حضرت زهرا در آمد
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گر چه می خندم ولی در دل غمی دیرینه دارم
از فراق حضرتش داغ دلی بر سینه دارم
من برای قرب او کاری نکردم زین خجالت
گلنم اشک و غمی در عصر هر آدینه دارم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در حسرت دیدار رخت تشنه ترینم عمریست که در سوز غمت خسته ترینم
گفتی که نهان دار ز دشمن سخن دوست اندر سخن عشق تو آهسته ترینم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این جمعه با جشن شما خوش جمعه ای دیگر شده
خندان لب هر شیعه و شادان دل حیدر شده
خواهم ز در گاه خدا سرعت دهد امر شما
از بهر تعجیل فرج چشم همه بر در شده
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
جمعه ها در کوی تو پر می زنم
با دو صد دست دعا در می زنم
چون ندارم غیر کویت منزلی
جمعه ها در صحن تو سر می زنم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
جمعه را بی شما نمی خواهم ندبه را بی نوا نمی خواهم
من ز تنهاییت غمین گشتم من غم بی شما نمی خواهم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
من جمعه را بی نام تو خط می زنم در دفترم
گر بی تو آید جمعه ها از خاطراتم می برم
من جمعه ها بی یاد تو پژمرده و محزون شوم
گر جمعه ای حاضر شوی گلها به بزمم می برم
قلب من جا مانده در کویت دگر من کجا بینم رخ خوبت دگر ؟
می نمایی این دل غمدیده را شادمان از دیدن رویت دگر؟
کی معطر می کنی این خسته را از نسیم دلکش بویت دگر ؟
با تمام عشق خود بگرفته ام این کمند بسته بر مویت دگر
همچنان در انتظار جلوه اند سرخوشان ساکن کویت دگر
یک جهان در انتظار رویت است بر فکن این پرده از رویت دگر
- ششم اردیبهشت ۱۳۹۰
دلم خواهد ببوسم آن دو دستت فدای آن مرام و ناز شستت
دلم خواهد به دشت نینوایی شوم شیدایی چشمان مستت
دلم خواهد سرایم مصرعی ناب ز شوق غیرت و ایمان دستت
کجایند آن غزلخوانان عاشق ؟ که دیوانی سرایند از دو دستت
اگر هفت آسمان برپاست اینک یقین چون تکیه کرده بر دو دستت
روا باشد که دانشگاه عالم نگارد چون کتابی وصف دستت
گمان دارم که مهدی هم بخواهد که از جانش زند بوسه به دستت
تو را جان حسینت روز محشر شفاعت کن مرا حق دو دستت
خرداد ۱۳۹۰