بانوی ایرانی

این وبلاگ مجموعه ای است از نوشته های زهرا فراهانی در موضوعات مختلف

بانوی ایرانی

این وبلاگ مجموعه ای است از نوشته های زهرا فراهانی در موضوعات مختلف

کاش دوباره زیارتت کنیم

   هشتم شوال ۸۴ سال پیش یعنی سال ۱۳۴۴ ه. ق قبرستان بقیع ظاهر دیگری پیدا کرد . ظاهری که برای همه ما شیعه ها درد ناک و غیر قابل تحمل است  . اما امید داریم با ظهور حضرت ،آنچه  را شایسته بقیع است  بجا آوریم . عکسهای زیر قبرستان بقیع قبل از تخریب بدست وهابیون را نشان میدهد ....

رسول اکرم  صلی الله علیه و آله خطاب به امام علی علیه السلام فرمودند :

 یا علی خداوند آرامگاه تو و فرزندانت را قطعه ای از قطعات بهشت و پهنه ای از پهنه های آن قرار داده  و دلهای انسانها و بندگان برگزیده خود را مشتاق شما ساخته است . از این رو ، به قصد تقرب به خدا و به انگیزه عشق به رسول او و با تحمل آزار و اذیت  ،آرامگاههای شما را آباد می کنند  و بسیار به زیارت آنها می روند .

ای علی اینانند که شفاعت من شامل حالشان می شود و بر حوض کوثر من وارد می شوند و فردا در بهشت زائر من هستند .

عید سعید فطر مبارک

 

یا ابا صالح المهدی

عید بزرگ فطر به محضر گرامیتان مبارک

 

 

 

خدایا قوت

وقتی  می خوای به کسی که خیلی خسته است نیرو و قدرت بدی بهش میگی " خدا قوت " اما نمی دونم به تو چی  باید بگم . چه جوری بگم خدا قوت . تو که از صبح علی الطلوع تا  انتهای شب و حتی وقتی که من تو بستر گرم و نرم  آرمیدم مشغول راست و ریست کردن کارها و گرفتاریهای منی . نونمون  رو می دی ... آبمون رو میدی .... چکهامونو پاس می کنی .... برنامه ها مونو رو براه می کنی ... . از خجالت نمی دونم چی بگم . شدی نعوذ بالله مدیر اجرایی ما . نشستیم و دستور میدیم . اینو می خوام .... این آرزو رو دارم .... این پول رو نیاز دارم .... دنبال این کتاب می گردم .... چند وقته فلان دوستمو ندیدم .... مادرم مشکل داره ... دوستم مریضه ...  دخترم دانشگاه قبول بشه .. . و تو نشستی و هی برنامه های من رو ردیف می کنی .... این  هم کار امروز و دیروز من نیست .... یه عمره که من می خوام و تو جواب می دی ...من آرزو می کنم و تو بر آورده می کنی .... من هوس می کنم و تو مهیا می کنی ...

هیچوقت هم خسته نمی شی . مثل من غر هم نمی زنی ... منت هم نمی ذاری ... تو سرم هم نمی زنی ... هر روز و هر روز این چرخه تکرار می شه و تو فقط و فقط می بخشی و کار درست می کنی . یه شب قدری هم که از ما دعوت کردی باهات حرف بزنیم باز هم میگی بخواهین  تا  بدم ... طلب کنین تا  بر آورده کنم ... آرزو کنید تا  اجابت کنم ....

 چقدر بزرگی ... چقدر عظمت .. .. چقدر بخشش بی منت ... چقدر احسان بی توقع .... با همه این محبتها و احسانت من برای تو  چه کردم ؟ چقدر از ته دل فقط و فقط برای تو کار کردم ... چقدر کارهام رنگ و بوی تو رو داشتند .... چقدر عاشقانه صدات کردم ... چقدر دست و پاها ی من به خاطر تو خسته شدند... چقدر حنجره و صدا و چشمها و گوشم رو برای تو به کار گرفتم .... می دونم اگه پای جبران و معامله و مقایسه در میون بیاد من روسیاه همه عالمم ... اما چه کنم که تو آنقدر بزرگی  که بدون توقع می بخشی. بدون منت احسان می کنی و کرم و عطا ذاتی ذات پاک توست ... من که عددی نیستم بذار از قول بنده خوبت آقای حسن زاده آملی بگم که .......

گرنه کارت دلبری و غارت و یغماستی

                           پس چرا اینسان جمال خویش را آراستی

گرنه شیدای توام ای شاهد یکتای من

                      پس چرا جوش و خروشم در دل شبهاستی

نی که من تنها شدم شیدای آن حسن آفرین

                       هر کجا رو آورم صدها چو من شیداستی

درشکنج تار تا ر زلف افشانت همی

                           یک جهان آشفته اندر غلغل و غوغاستی

چون تو صاحب دولت حسن و بها در روز گار

                    من به چشم خویشتن هرگز ندیدم راستی

به چه معشوقی که خود هم عشقی و هم عاشقی

                    وه چه جادویی که هم با و هم بی ماستی

سالها در جستجویت کوه و هامون گشته ام

                 همچو آن ماهی بدریا کآب را جویاستی

هم دل و هم دلبر و هم جان و هم جانانه ای

                        هم انیس و مونس رندان بی پرواستی

هم ره و هم رهرو و  هم یاری و هم یاوری

                   علت اولایی و هم غایت قصواستی

ظاهر و باطن تویی و اول و آخر تویی

                        ای تویی آنچه که پیدا هست و نا پیداستی

ذات پاکت را چه بتوان گفت کز روی مثل

                       هفت دریا قطره ای نسبت به آن دریاستی

نی غلط گفتم که نسبت را در آنجا راه نیست

                      برتر از افکار و از اوهام و از اراستی

کیستم من تا کنم دعوی عشق و عاشقی

                       عشقبازی کار یکرنگان شیر آساستی

لذت آنی فانیم چه می آید به کار

                     لذت دیدار خود ده بی کمی و کاستی

کام از شیرینی حلوا چه یابد بهره ای

                 یاد ذات پاک تو شیرینتر از حلواستی

تن چو ساحل دل چو دریا یادت ای جانانه ام

                     اندرین دریای دل هر لحظه گوهر زاستی

جان که از فیض حضورت مانده بی نور فروغ

                             نیست زنده بی شک اندر زمره موتاستی

هستی و هستم ولیکن هستی و من نیستم

                        هستیم چون پرده ای از پرتو بیضاستی

من که هستم وصف بینایی و داناییم هست

                      پس بود اصلی که هم دانا و هم بیناستی

چون که هستی من از آن هستی مطلق بود

                        پس مرا وابستگی با کل هستیهاستی

من ندارم قدرت وصف قد و بالای تو

                         لیک دانم دلبرا بیحد و مر زیباستی

دست افشان پای کوبان یکسر از بالا و پست

                    یک زبان اندر ثنای ذات تو گویاستی

عشق ذاتی منت ای دلبر و دلدار من

                          ز آ ه آتش بار و سوز جان من پیداستی

خود تو آگاهی دلاراما که از بی تابیم

                           مسکن و ماوای من این گوشه صحراستی

جلوه ها کردی و آخر کار ما را ساختی

                           ای خوش آنکوهمچومن ازدست تورسواستی

سر بر آور از لحد مجنونک لیلی شناس

                          بین که لیلی آفرینم شاهد یکتاستی

گر تو را یک لیلی است و آنهمه جوش و خروش

                         پس چه گوید آنکه او را یک جهان لیلاستی

هر شبی کاحیا بیاد دوست گردد مر مرا

                       آن شب قدرستی و آن لیله الاسراستی

ای گروه اختران رهرو چالاک و چست

                            اندرین ره مر شما را با چه کس سوداستی

هیچ آگاهید از آغاز و از انجام خویش

                                یاچومن هریک زخودبیخوددراین درگاستی

نقشه دنیای دار هستی آمد اینچنین

                           تا چه باشد آنچه اندر عالم بالاستی

اندر این معنی چه شیرین گفت میر فندرسک

                          صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی

من بجز یک قامت زیبای هستی ننگرم

                                ای که فانی و گم اندر کثرت اشیاستی

در میان جمله نعمتهای بیحد و شمار

                                  عشق باشد انکه یکتا نعمت عظماستی

عاشق صادق بود آنی که از شوق و شعف

                             دیدگانش در ره معشوق خون پالاستی

تن بباید در خضوع و دل بباید در خشوع

                             گر تو را میل صعود عالم بالاستی

منبر افرشتگان و عرش رحمن است دل

                              دل بدست آور که دل سرمایه احیاستی

هر چه شد اشکسته از قدرش بکاهد بیشکی

                           جز که دل چون بشکند ارزنده تر کالاستی

خویشتن را وقف حق کن تا شود حق وقف تو

                            زان سپس بینی خدایت چشم و دست و پاستی

هین منم گوینده یا گوینده باشد دیگری

                       از سر انصاف گویی دیگری گویاستی

کیستم یارب که از سرم ندارم آگهی

                        زین مصیبت دائمم فریاد واویلاستی

درد ما را نی دهد اسفار صدرایش شفا

                                نی علاجش از شفای بو علی سیناستی

حیف کز عمر گرانمایه بری نابرده ایم

                                    حاصل پیری و برنایی ما درداستی

دل اگر باشد بسی سهل است روزه در تموز

                             حال ار باشد بسی کوته شب یلداستی

شور گر باشد شود دشوارها آسان همی

                                  سوز  گر باشد نه بیم سوزش سرماستی

قدسیان احسنت گویان با حسن گفتند دوش

                         رشته نظم است این یا لولو  لولاستی

من یمت یرنی

از کودکی بارها و بارها شنییده بودم که امام علی علیه السلام خطاب به یکی از  یارانشون حار حمدان فرمودند : " یا حار حمدان ، من یمت یرنی ..  ای حار هر کس بمیرد زمان مرگ مرا ملاقات می کند ..."

 این حدیث رو خیلی دوست داشتم ولی هیچوقت مثل اون شب جمعه ای که در نجف بودم حقیقتش رو درک نکرده بودم . اون شب بدون اغراق یکی از زیباترین شبهای زندگی من بود . هرگز باور نمی کردم در شب جمعه ای از ماه ذی القعده در حرم امام علی باشم و تنهای تنها در حرم امام علی قدم بزنم . حدود ساعت یک بامداد بود که پس از ساعتی عبادت به صحن بیرونی حرم امام علی رفتم . شاید باور نکنید اما جز من و دو تن از خادمان حرم فرد دیگری در حیاط نبود ، کلمات پر معنایی نمی یافتم تا بدان وسیله  از حضرت تشکر کنم که اجازه حضور در حرمشون رو به من عطا کردند .با پای برهنه و تک و تنها در حیاط حرم قدم میزدم و با امام علی درد و دل می کردم ، خود را لایق این همه  لطف نمی دیدم و همه را عنایت امام می دانستم . همینطور که در حیاط قدم می زدم و خدا را به خاطر این نعمت شکر می کردم صدا ی چند مرد را شنیدم که با تابوتی به صحن امام وارد شدند . در کربلا و نجف هم رسم است که جنازه شیعیان را قبل از مراسم خاکسپاری به حرم امام علی یا امام حسین میاورند و بعد  از طواف به دور حرم جنازه را برای خاکسپاری می برند .  از آنجایی که  مشایعت جنازه یکی از سنتهای پسندیده دین ماست تصمیم گرفتم چند قدمی   با جنازه همراه شوم ، هنوز چند قدمی نرفته بودم که ناگاه نسیم نسبتا تندی وزید و بدنبال آن برای چند لحظه بوی  بسیار مطبوعی محوطه بیرونی حرم را فراگرفت ، من که غافلگیر شده بودم هیچ کاری از دستم بر نمیامد جز آنکه آن عطر خوش را استشمام کنم و بر محمد و آل محمد صلوات بفرستم . پس از لحظاتی دوباره نسیمی وزید و آن بوی خوش دیگر به مشام من نرسید . در آن لحظه فقط به یک چیز فکر می کردم .... " ای حار  حمدان هر کس بمیرد مرا ملاقات می کند..... "

یادتان هست؟

یادتان هست ؟ بار اولی که به پابوسی شما آمدم یادتان هست ؟ به یاد دارید چگونه با شما درد دل می کردم ؟

 

..... من به فدای سر زخم خورده شما .... من به فدای تن خسته شما .... من به فدای دل شکسته و قلب لطیف شما .... من به فدای آن دستهایی که یک لحظه از کار برای خدا دست برنداشت ... به قربان آن دستهایی که یک لحظه از قدم برداشتن برای خدا نایستاد .... فدای آن لبهایی که جز حق نگفت ..... فدای آن چشمهایی که جز  حق و عدالت ندید ... فدای آن  قلب لطیفی که تاب گریه کودکان بی سرپناه را نداشت . یادتان هست آقای بزرگوار من .... کنار حرم شما نشسته بودم ... احساس می کردم که تنها پس از شهادت بود که به آرامشی  عمیق رسیدید . بدنی که همیشه زخم جنگ و جهاد داشت... . پایی که همیشه خسته تلاش و کار برای محبوب بود و دستهایی که همیشه می کوشید و می کوشید ... اما نه .تو خسته نبودی ... تو اگر هزاران سال هم در دنیا حضور داشتی همچنان در خدمت محبوب  خود بودی...... اصلا خستگی برای تو معنا نداشت .... اصلا  عشق تو خدمت برای خدا بود.... تو صفا می کردی وقتی برای بچه های یتیم زن تنهای مدینه اسبی راهوار میشدی تا او قوت کودکان یتیمش را تدارک بیند .... تو عشق می کردی وقتی در کنار آن پیرمرد نابینا  در آن خرابه تاریک  می نشستی و به درد های دل او گوش می سپردی . ..... تو عشق می کردی وقتی کودک دل شکسته ای را نوازش می کردی ... تو از سیر کردن گرسنگان و پوشاندن برهنگان و آرامش بخشیدن به درد مندان سیر نمی شدی ... عشقت سوختن بود و سوزت برای خدا .... شایداغراق نکرده باشم اگر بگویم  تا کنون بیش از 40 بار سخنان زیبایت خطاب به عثمان بن حنیف را در کلاسهای درس برای  دانش آموزانم نقل کرده ام اما هر بار بغض گلویم را می فشارد و مانع سخن گفتنم می شود آنگاه که به این جمله زیبایت برمی خورم که....

 

"من اگر می خواستم  می توانستم از عسل پاک و از مغز گندم و بافته های ابریشم برای خود غذا و پوشاک فراهم آورم . اما هیهات که هوای نفس بر من چیره گردد و حرص و طمع مرا وا دارد که طعامهای لذیذ برگزینم . در حالیکه در حجاز و یمامه کسی باشد که به قرص نانی نرسد و یا هرگز شکمی سیر ننموده باشد . یا من سیر بخوابم و پیرامونم شکم هایی از گرسنگی به پشت چسبیده باشد و گلوهای سوخته وجود داشته باشد . . . آیا به همین رضایت دهم که مرا امیر المؤمنین خوانند و در تلخی های روزگار با مردم شریک نباشم و در سختی های زندگی الگوی آنان نگردم..."

یا امام حسن مجتبی ادرکنی

تا خدا هست و خدایی می کند

                           مجتبی مشکل گشایی می کند

یا امام حسن مجتبی

همچنان سرشار از الطاف بیکران شما هستم .

میلادتان مبارک

جلوه جانانه

چقدر قشنگ با خدا مناجات می کنه این اقای حسن زاده آملی - آدم لذت می بره . یه نمونه شو بخونین :

                                                            جلوۀ جانانه

تا از ازل یک جلوۀ جانانه کردی     

                                       فرزانگان دهررا دیوانه کردی

از عقل اول تا هیولای نخستین    

                                        منقونش از آن نرگس فتّانه کردی

از بهر صید طائران گلشن قدس      

                                      از خطّ وخالت طرح ودام دانه کردی

دانی چه با ما ای در یکدانه کردی      

                                   تا بر رخت ان زلف مشکین شانه کردی

پروا نکردی هیچ از پروانه سوزی      

                                     کاینسان بدورت جمله را پروانه کردی

پیمان گرفتی اول از دردی کشانت        

                                 وانگه یکایک را سر پیمانه کردی

آن مستطیع را بهر طواف خانه خواندی   

 

                               این مستکین را مات صاحبخانه کردی

در حیرتم با آن همه جاه وجلالت  

         

                               اندر دل بشکسته ام کاشانه کردی

 دادی دادی حسن را آنچنان سوز وگدازی    

    

                                    کورا حریف استن حنّانه کردی