بانوی ایرانی
این وبلاگ مجموعه ای است از نوشته های زهرا فراهانی در موضوعات مختلفبانوی ایرانی
این وبلاگ مجموعه ای است از نوشته های زهرا فراهانی در موضوعات مختلف
تازه ترین افاضات.....
یکی از نمایندگان مجلس در تازه ترین افاضات خود با اشاره به افزایش آمار طلاق در جامعه اظهار نظر فرموده اند که:
" شکستن قبح طلاق در جامعه ، عامل اصلی افزایش این پدیده اجتماعی است "
فارغ از هر گونه اظهار نظر در باره درستی یا نادرستی و علمی یا غیر علمی بودن این مطلب خطاب به این نماینده محترم ملت معروض می دار د
که :
جناب آقای نماینده ، اگر با این معیاری که شما به کار برده و افزایش یک پدیده اجتماعی را معلول شکستن قبح آن در جامعه می دانید ، پس اجازه دهید با استفاده از همین معیار نتیجه بگیریم که :
"افزایش دست درازی برخی از به اصطلاح مسوولان دولتی به بیت المال مسلمین نیز نتیجه شکستن قبح این پدیده در جامعه است ."
" گسترش مفاسد اخلاقی و مالی در بین مدیران میانی و ناکار آمدی موضوع مبارزه با مفاسد اقتصادی نتیجه شکستن قبح این پدیده در جامعه است ."
" افزایش خلف وعده تعدادی از مسوولان دستگاههای دولتی معلول شکستن قبح این پدیده در جامعه است ."
" افزایش به کار گیری انساب و اقوام مدیران در پستهای حساس به بهانه عدم اعتماد به غیر خودی ها و صد البته بدون توجه به تخصص و حساسیت موقعیت آن پست نیز نتیجه شکستن قبح این پدیده در جامعه است ."
" افزایش میزان رشوه در دستگاههای دولتی تحت عنوان نامهایی چون " حق العمل " و پول چای " هم معلول شکسته شدن قبح این گناه در جامعه است ."
آقای نماینده محترم همانطور که ملاحظه می کنید بسیاری از گناهان کبیره و صغیره به دلیل افزایش وقوع آن در جامعه قبح و زشتی خود را از دست داده اند . حال اگر کمی دقت نموده و عقل خدادادیتان را به کار بگیرید متوجه خواهید شد که طلاق با همه مبغوضیتش تنها یکی از حلال های خداوند است و در روایات نیز از آن به عنوان مبغوض ترین حلال نام برده شده است اما رفتارهایی چون دست درازی به بیت المال ، دست درازی به حقوق مسلمانان ،دروغ گویی به رعیت ، بکارگیری افراد نامناسب در پستهای حساس ، رشوه خواری و رفتارهایی از این دست ، از گناهانی است که شاید برا ی پس دادن حساب آنها ، سالها باید در دادگاه عدل الهی منتظر ماند و .....
کاش آنقدر که برای یک حلال مغبوض خداوند نگران بودید برای گناهان بیشماری هم که قبح انها از میان رفته است کمی دلشوره به خرج می دادید .....
با احترام – زهرا فراهانی
هشتم آبان 1386
اگه دوست داشتین
یه مطلب جالب تو وبلاگ ما آخرالزمانیها گذاشتم . اگه دوست داشتین بخونین .......بهترین سیاست صداقت است
بهترین سیاست صداقت است
امروز انتخابات شوراهای دانش آموزی برگزار شد .
یکی از پسر بچه های با مزه تو اعلامیه تبلیغاتیش نوشته بود :
شعار من : بهترین سیاست صداقت است .
کاش اونهایی که یه بیست سی سالی از این آقا کوچولو بزرگترند یه ذره یاد می گرفتند و اینقدر همه چیز رو توجیه نمی کردند . واقعا که بچه ها بهترین معلمهای بزرگتران.....
قربون صداقت بچه ها
قربون صداقت بچه ها
روز اول آبانماه روز برگزاری انتخابات شوراهای دانش آموزی است . امروز یکی از بچه ها اومد و یه ورقه رو به من نشون داد و گفت : خانوم از این بچه ها خواستم که بزور به من رای بدن . اینام اسمشونه . خندیم و گفتم : عزیزم با قلدری که نمیشه رای جمع کرد . باید با میل خودشون بهت رای بدن. اما تو دلم گفتم : قربون صداقت بچه ها برم که اگه به زور هم رای جمع می کنند علنا اعلام میکنند و دروغ نمی گن . مثل ما بزرگترها نیستند که با هزار ترفند و غذا دادن و وعده و وعید دروغ رای جمع می کنیم و آخر سر هم خودمون رو لایق رای مردم می دونیم . راست گفت آقای حسن زاده آملی که : الهی از کودکان بسیار چیزها آموختم و لاجرم کودکی در پیش گرفتم !
کاش دوباره زیارتت کنیم
هشتم شوال ۸۴ سال پیش یعنی سال ۱۳۴۴ ه. ق قبرستان بقیع ظاهر دیگری پیدا کرد . ظاهری که برای همه ما شیعه ها درد ناک و غیر قابل تحمل است . اما امید داریم با ظهور حضرت ،آنچه را شایسته بقیع است بجا آوریم . عکسهای زیر قبرستان بقیع قبل از تخریب بدست وهابیون را نشان میدهد ....
رسول اکرم صلی الله علیه و آله خطاب به امام علی علیه السلام فرمودند :
یا علی خداوند آرامگاه تو و فرزندانت را قطعه ای از قطعات بهشت و پهنه ای از پهنه های آن قرار داده و دلهای انسانها و بندگان برگزیده خود را مشتاق شما ساخته است . از این رو ، به قصد تقرب به خدا و به انگیزه عشق به رسول او و با تحمل آزار و اذیت ،آرامگاههای شما را آباد می کنند و بسیار به زیارت آنها می روند .
ای علی اینانند که شفاعت من شامل حالشان می شود و بر حوض کوثر من وارد می شوند و فردا در بهشت زائر من هستند .
خدایا قوت
وقتی می خوای به کسی که خیلی خسته است نیرو و قدرت بدی بهش میگی " خدا قوت " اما نمی دونم به تو چی باید بگم . چه جوری بگم خدا قوت . تو که از صبح علی الطلوع تا انتهای شب و حتی وقتی که من تو بستر گرم و نرم آرمیدم مشغول راست و ریست کردن کارها و گرفتاریهای منی . نونمون رو می دی ... آبمون رو میدی .... چکهامونو پاس می کنی .... برنامه ها مونو رو براه می کنی ... . از خجالت نمی دونم چی بگم . شدی نعوذ بالله مدیر اجرایی ما . نشستیم و دستور میدیم . اینو می خوام .... این آرزو رو دارم .... این پول رو نیاز دارم .... دنبال این کتاب می گردم .... چند وقته فلان دوستمو ندیدم .... مادرم مشکل داره ... دوستم مریضه ... دخترم دانشگاه قبول بشه .. . و تو نشستی و هی برنامه های من رو ردیف می کنی .... این هم کار امروز و دیروز من نیست .... یه عمره که من می خوام و تو جواب می دی ...من آرزو می کنم و تو بر آورده می کنی .... من هوس می کنم و تو مهیا می کنی ...
هیچوقت هم خسته نمی شی . مثل من غر هم نمی زنی ... منت هم نمی ذاری ... تو سرم هم نمی زنی ... هر روز و هر روز این چرخه تکرار می شه و تو فقط و فقط می بخشی و کار درست می کنی . یه شب قدری هم که از ما دعوت کردی باهات حرف بزنیم باز هم میگی بخواهین تا بدم ... طلب کنین تا بر آورده کنم ... آرزو کنید تا اجابت کنم ....
چقدر بزرگی ... چقدر عظمت .. .. چقدر بخشش بی منت ... چقدر احسان بی توقع .... با همه این محبتها و احسانت من برای تو چه کردم ؟ چقدر از ته دل فقط و فقط برای تو کار کردم ... چقدر کارهام رنگ و بوی تو رو داشتند .... چقدر عاشقانه صدات کردم ... چقدر دست و پاها ی من به خاطر تو خسته شدند... چقدر حنجره و صدا و چشمها و گوشم رو برای تو به کار گرفتم .... می دونم اگه پای جبران و معامله و مقایسه در میون بیاد من روسیاه همه عالمم ... اما چه کنم که تو آنقدر بزرگی که بدون توقع می بخشی. بدون منت احسان می کنی و کرم و عطا ذاتی ذات پاک توست ... من که عددی نیستم بذار از قول بنده خوبت آقای حسن زاده آملی بگم که .......
گرنه کارت دلبری و غارت و یغماستی
پس چرا اینسان جمال خویش را آراستی
گرنه شیدای توام ای شاهد یکتای من
پس چرا جوش و خروشم در دل شبهاستی
نی که من تنها شدم شیدای آن حسن آفرین
هر کجا رو آورم صدها چو من شیداستی
درشکنج تار تا ر زلف افشانت همی
یک جهان آشفته اندر غلغل و غوغاستی
چون تو صاحب دولت حسن و بها در روز گار
من به چشم خویشتن هرگز ندیدم راستی
به چه معشوقی که خود هم عشقی و هم عاشقی
وه چه جادویی که هم با و هم بی ماستی
سالها در جستجویت کوه و هامون گشته ام
همچو آن ماهی بدریا کآب را جویاستی
هم دل و هم دلبر و هم جان و هم جانانه ای
هم انیس و مونس رندان بی پرواستی
هم ره و هم رهرو و هم یاری و هم یاوری
علت اولایی و هم غایت قصواستی
ظاهر و باطن تویی و اول و آخر تویی
ای تویی آنچه که پیدا هست و نا پیداستی
ذات پاکت را چه بتوان گفت کز روی مثل
هفت دریا قطره ای نسبت به آن دریاستی
نی غلط گفتم که نسبت را در آنجا راه نیست
برتر از افکار و از اوهام و از اراستی
کیستم من تا کنم دعوی عشق و عاشقی
عشقبازی کار یکرنگان شیر آساستی
لذت آنی فانیم چه می آید به کار
لذت دیدار خود ده بی کمی و کاستی
کام از شیرینی حلوا چه یابد بهره ای
یاد ذات پاک تو شیرینتر از حلواستی
تن چو ساحل دل چو دریا یادت ای جانانه ام
اندرین دریای دل هر لحظه گوهر زاستی
جان که از فیض حضورت مانده بی نور فروغ
نیست زنده بی شک اندر زمره موتاستی
هستی و هستم ولیکن هستی و من نیستم
هستیم چون پرده ای از پرتو بیضاستی
من که هستم وصف بینایی و داناییم هست
پس بود اصلی که هم دانا و هم بیناستی
چون که هستی من از آن هستی مطلق بود
پس مرا وابستگی با کل هستیهاستی
من ندارم قدرت وصف قد و بالای تو
لیک دانم دلبرا بیحد و مر زیباستی
دست افشان پای کوبان یکسر از بالا و پست
یک زبان اندر ثنای ذات تو گویاستی
عشق ذاتی منت ای دلبر و دلدار من
ز آ ه آتش بار و سوز جان من پیداستی
خود تو آگاهی دلاراما که از بی تابیم
مسکن و ماوای من این گوشه صحراستی
جلوه ها کردی و آخر کار ما را ساختی
ای خوش آنکوهمچومن ازدست تورسواستی
سر بر آور از لحد مجنونک لیلی شناس
بین که لیلی آفرینم شاهد یکتاستی
گر تو را یک لیلی است و آنهمه جوش و خروش
پس چه گوید آنکه او را یک جهان لیلاستی
هر شبی کاحیا بیاد دوست گردد مر مرا
آن شب قدرستی و آن لیله الاسراستی
ای گروه اختران رهرو چالاک و چست
اندرین ره مر شما را با چه کس سوداستی
هیچ آگاهید از آغاز و از انجام خویش
یاچومن هریک زخودبیخوددراین درگاستی
نقشه دنیای دار هستی آمد اینچنین
تا چه باشد آنچه اندر عالم بالاستی
اندر این معنی چه شیرین گفت میر فندرسک
صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی
من بجز یک قامت زیبای هستی ننگرم
ای که فانی و گم اندر کثرت اشیاستی
در میان جمله نعمتهای بیحد و شمار
عشق باشد انکه یکتا نعمت عظماستی
عاشق صادق بود آنی که از شوق و شعف
دیدگانش در ره معشوق خون پالاستی
تن بباید در خضوع و دل بباید در خشوع
گر تو را میل صعود عالم بالاستی
منبر افرشتگان و عرش رحمن است دل
دل بدست آور که دل سرمایه احیاستی
هر چه شد اشکسته از قدرش بکاهد بیشکی
جز که دل چون بشکند ارزنده تر کالاستی
خویشتن را وقف حق کن تا شود حق وقف تو
زان سپس بینی خدایت چشم و دست و پاستی
هین منم گوینده یا گوینده باشد دیگری
از سر انصاف گویی دیگری گویاستی
کیستم یارب که از سرم ندارم آگهی
زین مصیبت دائمم فریاد واویلاستی
درد ما را نی دهد اسفار صدرایش شفا
نی علاجش از شفای بو علی سیناستی
حیف کز عمر گرانمایه بری نابرده ایم
حاصل پیری و برنایی ما درداستی
دل اگر باشد بسی سهل است روزه در تموز
حال ار باشد بسی کوته شب یلداستی
شور گر باشد شود دشوارها آسان همی
سوز گر باشد نه بیم سوزش سرماستی
قدسیان احسنت گویان با حسن گفتند دوش
رشته نظم است این یا لولو لولاستی
من یمت یرنی
از کودکی بارها و بارها شنییده بودم که امام علی علیه السلام خطاب به یکی از یارانشون حار حمدان فرمودند : " یا حار حمدان ، من یمت یرنی .. ای حار هر کس بمیرد زمان مرگ مرا ملاقات می کند ..."
این حدیث رو خیلی دوست داشتم ولی هیچوقت مثل اون شب جمعه ای که در نجف بودم حقیقتش رو درک نکرده بودم . اون شب بدون اغراق یکی از زیباترین شبهای زندگی من بود . هرگز باور نمی کردم در شب جمعه ای از ماه ذی القعده در حرم امام علی باشم و تنهای تنها در حرم امام علی قدم بزنم . حدود ساعت یک بامداد بود که پس از ساعتی عبادت به صحن بیرونی حرم امام علی رفتم . شاید باور نکنید اما جز من و دو تن از خادمان حرم فرد دیگری در حیاط نبود ، کلمات پر معنایی نمی یافتم تا بدان وسیله از حضرت تشکر کنم که اجازه حضور در حرمشون رو به من عطا کردند .با پای برهنه و تک و تنها در حیاط حرم قدم میزدم و با امام علی درد و دل می کردم ، خود را لایق این همه لطف نمی دیدم و همه را عنایت امام می دانستم . همینطور که در حیاط قدم می زدم و خدا را به خاطر این نعمت شکر می کردم صدا ی چند مرد را شنیدم که با تابوتی به صحن امام وارد شدند . در کربلا و نجف هم رسم است که جنازه شیعیان را قبل از مراسم خاکسپاری به حرم امام علی یا امام حسین میاورند و بعد از طواف به دور حرم جنازه را برای خاکسپاری می برند . از آنجایی که مشایعت جنازه یکی از سنتهای پسندیده دین ماست تصمیم گرفتم چند قدمی با جنازه همراه شوم ، هنوز چند قدمی نرفته بودم که ناگاه نسیم نسبتا تندی وزید و بدنبال آن برای چند لحظه بوی بسیار مطبوعی محوطه بیرونی حرم را فراگرفت ، من که غافلگیر شده بودم هیچ کاری از دستم بر نمیامد جز آنکه آن عطر خوش را استشمام کنم و بر محمد و آل محمد صلوات بفرستم . پس از لحظاتی دوباره نسیمی وزید و آن بوی خوش دیگر به مشام من نرسید . در آن لحظه فقط به یک چیز فکر می کردم .... " ای حار حمدان هر کس بمیرد مرا ملاقات می کند..... "