آقای رییس جمهور دست مریزاد   

هیچوقت فراموش نمی کنم اون روزی رو که به مدیردبیرستانمون ادرس وب سایتم رو دادم و گفتم : به اصرار شما بالاخره در مسابقه پرسش مهر شرکت کردم و او هم بعد از خوندن مطالب
سایت من با لحنی نا امیدانه گفت : با این مطالبی که خطاب به رییس جمهور نوشتی ،برنده که نمیشی هیچ تازه باید دعا کنی که بازخواستت هم نکنند والبته در دل خودم هم نگران شدم که ای بابا بیکاری گیر بدی به رییس جمهور … و هرگز تصور نمی کردم وب سایتی که سراسر انتقاد به رییس جمهمور بود رتبه سوم کشوری رو بدست بیاره . برای همین باز هم خطاب به آقای احمدی نژاد میگم :

آقای رییس جمهور دست مریزاد

وب سایت پرسش مهر را اینجا ببینید

یک احساس زیبا

یک احساس زیبا

چند روز قبل یکی از دوستان متن قشنگی برام فرستاد حیفم اومد که اون رو برای شما تو وبلگ قرار ندم. فکر میکنم احساس لطیفی رو به ادم منتقل میکنه.بخونید...

یک روز سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد. شخصی نشست و چند ساعت به جدال پروانه برای خارج شدن از سوراخ کوچک ایجاد شده درپیله نگاه کرد. 

سپس فعالیت پروانه متوقف شد و به نظر رسید تمام تلاش خود را انجام داده و نمی تواند ادامه دهد. 

آن شخص تصمیم گرفت به پروانه کمک کند و با قیچی پیله را باز کرد.  پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما بدنش ضعیف و بالهایش چروک بود.

آن شخص باز هم به تماشای پروانه ادامه داد چون انتظار داشت که بالهای پروانه باز، گسترده و محکم شوند و از بدن پروانه محافظت کنند.

هیچ اتفاقی نیفتاد!

در واقع پروانه بقیه عمرش به خزیدن مشغول بود و هرگز نتوانست پرواز کند.  

چیزی که آن شخص با همه مهربانیش نمیدانست این بود که محدودیت پیله و تلاش لازم برای خروج از سوراخ آن، راهی بود که خدا برای ترشح مایعاتی از بدن پروانه به بالهایش قرار داده بود تا پروانه بعد از خروج از پیله بتواند پرواز کند. 

گاهی اوقات تلاش تنها چیزیست که در زندگی نیاز داریم.

اگر خدا اجازه می داد که بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج میشدیم، به اندازه کافی قوی نبودیم و هرگز نمیتوانستیم پرواز کنیم. 

من قدرت خواستم و خدا مشکلاتی در سر راهم قرار داد تا قوی شوم. 

من دانایی خواستم و خدا به من مسایلی داد تا حل کنم. 

من سعادت و ترقی خواستم و خدا به من قدرت تفکر و قوت  ماهیچه داد تا کار کنم. 

من جرات خواستم و خدا موانعی سر راهم قرار داد تا بر آنها غلبه کنم. 

من عشق خواستم و خدا افرادی به من نشان داد که نیازمند کمک بودند. 

من محبت خواستم و خدا به من فرصتهایی برای محبت  داد.  

« من به  هر چه که خواستم نرسیدم ...

اما به هر چه که نیاز داشتم دست یافتم» 

بدون ترس زندگی کن، با همه مشکلات مبارزه کن و بدان که میتوانی بر تمام آنها غلبه کنی.. 

راحت طلبی ما آخرالزمانیها

امروز سر کلاس مدیریت ُ استاد حرف خوبی میزد  . میگفت ما عادت کردیم از نیروهای عقلی خودمون استفاده نکنیم و فکر می کنیم همه نیروهای ماوراء الطبیعه باید در خدمت ما باشند تا کارهای ما جفت و جور و ردیف بشه . دیدم حرف استاد واقعا حسابیه . ما آدمهای آخرالزمون بویژه که اگه از نوع شیعه هم باشیم خیلی راحت شونه از زیر بار خیلی از تکالیف و مسوولیتها خالی می کنیم به امید اینکه : ای بابا درست نمی شه . باید آقا بیان خودشون درست کنن . غافل از اینکه قرار نیست آقا تشریف بیارن تا تنبلیها و کم کاریهای شیعیان رو راست و ریست کنندد. اگه ما شیعه و منتظریم نمیشه به حساب شیعه بودن دست رو دست بگذاریم و تنبلی کنیم و آقا رو نعوذ بالله وکیل کارهای خودمون قرار بدیم .

در مقابل رشوه گرفتن و رشوه دادن سکوت میکنیم به بهونه اینکه آقا میاد . دنبال درس و کسب دانش نمیریم به بهانه اینکه آقا میاد . جلوی پارتی بازی رو نمی گیریم به این دلیل که آقا خودشون میان و درست می کنند . اگه قراره همه کارها رو دوش امام باشه پس ما چه کاره ایم . دیگه شیعه منتظر حضرت چه صیغه ایه / اتفاقا برعکس . من میخوام بگم خیلی کار داریم . باید خیلی بدونیم . باید خیلی کار کنیم باید خیلی فریاد بزنیم . باید خیلی از آبرومون برای حضرت مایه بذاریم تا رومون بشه اسممون رو شیعه منتظر آقا بذاریم .

آقا شیعه تن پرور نمیخوان . آقا شیعه بی خیال و بیکار نمیخوان . آقا شیعه بیسواد و جاهل نمی خوان . آقا ..... بقیه رو شما بگین ....

بعضی از ما شیعه های آخرالزمونی انگار

 معنی عشق رو با تن پروری و بی خیالی اشتباه گرفتیم

فقط خدا کنه وقتی ایشون تشریف میارن حداقل من یکی شرمنده شون نباشم

ان شا ء الله....

میلاد مهدی مبارک

میلاد مهدی صاحب الزمان مبارک

چقدر برنامه داریم ما آخرالزمانیها ؟

چقدر برنامه داریم ما آخرالزمانیها ؟

امروز صبح داشتم برنامه های روزانه ام رو مرور میکردم و اینکه چه کارهایی رو حتما باید انجام بدم یا زودتر انجام بدم .  یه کم که دقت کردم دیدم وقتهامو خیلی خودخواهانه تقسیم  می کنم . خواب که خوب جای خودش . خورد و خوراکم که مگه میشه نباشه . ورزش و مطالعه درسها و بعد هم یه دو سه ساعتی برای گشت و گذار در صفحات وب و بعد هم روز از نو وروزی از نو . نماز و عبادت هم معلوم نیست به خاطر ترس از عذابه یا واقعا و خالصا به عشق خدا . دقیق که شدم دیدم . من هم مثل خیلی از آدمها غرق در حسابگریهای روزانه ام شدم . چه جوری یه قرون رو دوزار کنم . چطور کارمو بهتر کنم .؟ چطور سود بیشتری بدست بیارم ؟ چطور محبوبیت کاری بیشتری کسب کنم ؟ وچطور .... بقیهاش رو شما بگید ولی این که همه اش شد من . پس او چی . من کدامیک از لحظاتم را به او اختصاص دادم ؟

چقدر برای اینکه شرایط ظهور مهیا بشه تلاش می کنم ؟ اصلا آیا چیزی از آرمانخواهی در من باقی مونده یا من هم غرق در روزمره های تکراری زندگی شدم ؟ ولی نه   دوست ندارم از آرمانهای خود فاصله بگیرم . مرا شیعه نامیده اند و من چگونه با این روز مرگیها خو بگیرم ؟

یا ابا صالح ، یا صاحب الزمان ، اگرچه در بارگاه شما کمترینم اما از حضور شما ملتمسانه میخواهم مرا هم در زمره کسانی قرار دهید که همه همشان ، آماده سازی شرایط ظهور حکومت جهانی شماست .

یا ابا صالح مرا از کسانی قرار دهید که اهداف زندگی دنیاییشان را با اهداف حکومت جهانی شما تنظیم می کنند . یا ابا صالح من نیز دوست دارم در زمره آنان باشم

یا مهدی مرا در زمره سربازان کوچک خود بپذیر

اولین باری که دعای عهد خواندم

اولین باری که دعای عهد خواندم

هرگز فراموش نمی کنم روزی را که برای اولین بار از دوست صمیمیم شنیدم که می گفت

در حدیث داریم که هرکس ۴۰ صبح پشت سر هم این دعا را بخواند از یاوران حضرت مهدی محسوب می شود .....

دعای عهد را بارها در مفاتیح دیده بودم ولی توجهی به ان نمی کردم تا اینکه بعد از صحبت آنروز تصمیم گرفتم هر طور شده این دعا را ۴۰ روز  قرائت کنم . ماجرا به ۱۵ سال پیش برمی گردد . برای اولین بار که این دعای ۴۰ روزه را شروع کردم حال خوبی داشتم اما نمی دانستم که به این زودیها این توفیق را به من نمی دهند و من باید بیشتر تلاش کنم . حدود ۳۳ روز بدون وقفه این دعا را خواندم اما روز سی و چهارم یکدفعه از خواب پریدم  و دیدم ساعت حدود ۸ صبح است و من که صدای زنگ را نشنیده بودم از کار جا مانده  و به اصطلاح خواب مانده بودم.

ساعت حدود ۱۱ بود که ناگاه بیادم آمد که ای وای دعای عهد را نخواندم . آنروز خیلی پکر بودم و از اینکه اجازه نیافته ام دعای عهد را ۴۰ روز پیاپی بخوانم بسیار محزون و دلشکسته . اما با خود عهد کردم که از نو شروع کنم . البته تصور نکنید که بار دوم موفق شدم . نه باز هم در اواسط و اواخر دوره به هر دلیلی فراموش میکردم و باز افسوس و حسرت . حتی یکبار تا ۳۹ روز دعا را مصمم و امیدوار خواندم اما روز چهلم این توفیق را نیافتم . آنجا بود که فهمیدم خواندن این دعا به مدت ۴۰ روز  اجازه عالم بالا را می طلبد .

چند شب جمعه دعا کردم و از خدا خواستم تا این توفیق را به من کرامت  فرماید تا اینکه بالا خره توانستم به این فیض نائل شوم . روزی که دعای چهلم را تمام کردم نفس  راحتی کشیدم و از خدا خواستم تا باز هم این توفیق را به من کرامت فرماید . از آنموقع تا به حال نیز کمابیش این دعا را قرائت می کنم .... مضامین زیبایی دارد . اگر فرصت کردید حتما در مفاتیح الجنان این دعا را مطالعه کنید . در همین وبلاگ هم ، متن دعای عهد را قرار داده ام . ان شاء الله خداوند ما را از سربازان امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف قرار دهد....

میلاد ابا الفضل گرامی باد

آنگاه که برای اولین بار میان دو حرم قرار گرفتم ، هیبت و شکوه وصف ناشدنیت را با تمام وجود حس کردم . تو همچنان نگاهبان حریم برادر بزرگوارت حسینی . تو همچنان با گذشت قرنها پاسدار سرفراز استان شریف مولایت حسینی . آنگاه که برای اولین بار در بین الحرمین قدم گذاشتم دیگر هیچ آرزویی نداشتم . انگار به همه خواسته هام رسیده بودم .چه لذتی داشت به یکسو می نگریستی حرم زیبای حسین را نظاره می کردی

 و در سوی دیگر عباس با همان هیبت و با همان هیمنه در آستان برادر پاسداری می داد . و وارد شدن در حرم تو ای حامی همیشگی برادر برای من بسیار سخت و دشوار بود .  پاهایم می لرزید و از روسیاهی سرم را بزیر افکنده بودم و آرام آرام قدم بر میداشتم و چه زیبا بود آن لحظه که خنکی آبهای روان را در زیر دستانم حس کردم. آن زمان بود که با همه ذرات وجودم

 به این حقیقت رسیدم که آب هم فدایی توست . همان آبی که به دلیل تشنگی برادر ت و فرزندانش از آن ننوشیدی و آب را برای همیشه شرمنده غیرت و جوانمردی خود کردی …..

 و عاشقانت چه مشتاقانه ضریحت را در بر می گرفتند و جواز حضور در حرم ابا عبد الله را ملتمسانه از تو طلب می کردند .

عباس ای تکسوار کارزار کربلا

 هنوز مادر گیتی جوانی به جوانمردی و غیرت تو نیافریده است . هنوز جوانی اینگونه عاشق ولایت پا به عرصه گیتی نگذاشته است وهنوز تو ای ابا الفضل سردار یگانه میدان جوانمردی و غیرتی .

سقای جوانمرد کربلا و پاسدار همیشگی حریم حسین میلاد شریفت مبارک باد…..

آوای زیبای دعای فرج در حرم مطهر ابا عبدالله

آوای زیبای دعای فرج در حرم مطهر ابا عبدالله

پاییز سال 1385 و آخرین شبی بود که در کربلای معلی اقامت داشتیم . تصمیم گرفته بودم آن شب هر طور که شده  در قسمت بالای سر امام حسین  کنار همان سنگ قرمز ی که می گویند سر مطهر امام در زیر آن به خاک سپرده شده است زیارت ناحیه مقدسه و نماز امام زمان بخوانم . آنها که کربلا رفته اند می دانند که  کنار آن سنگ قرمز همچون کنار سنگ حجر الاسود در خانه خداست و همه زائران منتظرند تا  بر آن مکان مقدس بوسه زنند .حرم امام حسین بدلیل شرایط خاص حاکم بر عراق شبها راس  نیمه شب بسته می شود و زائران امکان حضور و عبا د ت در حرم مطهر را تا اذان صبح ندارند . ساعت 9 شب بود که وارد حرم مطهر حضرت ابا عبدالله شدیم . برعکس شبهای گذشته حرم مطهر کمی شلوغتر بود انگار همه کاروانها شب آخر اقامتشان بود و نمی خواستند شب آخر همجواری با حسین را براحتی از دست بدهند .   به قسمت بالای سر امام رفتم . تعداد زیادی از خانمها منتظر اقامه نماز در آن مکان بودند . در دلم از امام حسین خواستم که به من هم اجازه قرائت زیارت ناحیه مقدسه و نماز صاحب الزمان در آن مکان شریف را به من عنایت فرماید . واقعا صحنه های زیبایی بود هر زائری  مترصد فرصت بود تا هر طور شده از آن مکان مقدس کسب فیض کند و حاجات خود را در آن مکان شریف با ابا عبدالله در میان بگذارد . من همچنان منتظر بودم تا نوبت نماز و زیارت بالای سر امام نصیب من هم بشود . هر از چند گاهی نیم نگاهی هم به ساعت حرم می انداختم و از خدا می خواستم تا لحظه ها به کندی بگذرد و من این توفیب بزرگ را از دست ندهم . چیزی نمانده بود تا نوبت به من برسد که ناگاه صدای دسته ای از جوانانی که تازه وارد حرم شده بودند توجهم را به خود جلب کرد . آنها یکصدا و با آهنگی موزون همچون حاجیان بیت الله الحرام ، دعای فرج می خواندند و به ضریح مطهرنزدیک می شدند .هرگز صوت زیبای آنان را فراموش نمی کنم :

" اللهم عجل لولیک الفرج ، اللهم عجل لولیک الفرج ، اللهم عجل ...."

همه سلولهای بدن من نیز با آنها هماهنگ شده بود و آوای " اللهم عجل لولیک الفرج " سر می داد. همزمان با آوای دلنشین آنان نوبت م هم فرارسید و  در کنار سنگ قرمز و بالای سر مطهر امام حسین ، قرائت زیارت ناحیه مقدسه را شروع کردم . جایتان خالی ، نمی دانید چه شور وشعفی سراسر

وجودم را فرا گرفته بود . همزمانی زیارت ناحیه مقدسه و آوای زیبای اللهم عجل لولیک الفرج آنهم در زیر گنبد مطهر امام حسین که محل استجابت دعاست  هرگز قابل وصف و بیان نیست . بلافاصله پس از زیارت ناحیه نماز حضرت صاحب الزمان را قرائت کردم و آوای دعای فرج نیز همچنان در حرم مطهر ادامه داشت . آنچه که برای من جالب بود اینکه قرائت زیارت ناحیه مقدسه و نماز حضرت صاحب الزمان به همراه اعمال مخصوص ویژه حرم امام حسین  حدود دو ساعت طول  کشید و به محض آنکه من  دعا و نماز را تمام کردم و زیر گنبد امام حسین برای فرج امام زمان دعا کردم صدای خادمان حرم مطهر بلند شد که زائران را  به خروج از حرم فرا می خواندند . جالب آنکه آوای دسته جمعی آن جوانان نیز تا پایان دعا و نماز با من همراه بود و شوق و شادی مرا دوچندان کرده بود . آن شب بسیار خداوند را شکر  و از امام حسین علیه السلام سپاسگزاری کردم که این توفیق بزرگ را نصیب من کرده بوند . آن شب یکی از زیباترین شبهای زندگیم بود . ........

اللهم عجل لولیک الفرج

اللهم عجل لولیک الفرج

هرگز فراموش نمی کنم اذر ماه سال ۱۳۸۵ را که برای اولین بار اجازه یافتم به پابوسی مرقد شریف ابا عبد الله نائل شوم . به نزدیکیهای درب حرم رسیده بودیم اما در خود لیاقت ورود به این مکان شریف را نمی یافتیم . روی سکویی نشستم و مشغول گریه و گفتگو با مولا و محبوبم بودم که ناگاه صدای جوانی توجهم را به خود جلب کرد و. با سوز و عشق خاصی با ابا عبد الله سخن می گفت . از سخنانش فهمیدم که او هم برای اولین بار است که به پابوسی حرم امام شرفیاب شده است . نکته ای که در درد دلهای عاشقانه او با امام برایم جالب بود این بود که خطاب به امام می گفت : یا ابا عبد الله شما در زمان خود مظلوم و تنها بودید و فرزند شما حضرت مهدی هم در زمان ما و در میان اینهمه شیعه غریب است و به دعاهایی اشاره کرد که مردم تنها برای رفع گرفتاریهای مادی خود به در خانه ائمه میبرند و جمله ای که این جوان بر زبان آورد و به من و امثال من اجازه داد که با این سخن جرئت ورود به حرم امام را بیابیم این بود که خطاب به ابا عبد الله فرمود :

یا حسین ما امروز و در کنار حرم شریفت همه خواسته های دنیوی خود را با یک دعا معامله می کنیم و آن دعا اینست

اللهم عجل لولیک الفرج

فطرس فرشته ای که به برکت وجود امام حسین نجات یافت

فطرس فرشته ای که به برکت وجود امام حسین نجات یافت

از اینکه در زیر گنبد مطهر ابا عبد الله نماز زیارت می خواندم احساس شادی زاید الوصفی داشتم. تصمیم گرفته بودم حال که افتخار زیارت اباعبد الله نصیبم شده است تا می توانم برای اموات و ملتمسین دعا نماز بخوانم و آنها را نیز در این فیض بزرگ شریک کنم .   ساعت حدود 3 بعد از ظهر بود ، حرم حضرت تقریبا خلوت بود و خیلی از زائران برای استراحت بعد از ظهر به مکانهای اقامت خود رفته بودند.

در رکعت دوم نماز بودم که ناگاه صدای گوشنوازی به گوشم رسید ، به نظرم آمد که جمعیتی حدود چهار صد یا پانصد نفر بانوی  جوان به حرم آمده اند و با صدای موزون و سوزناکی گریه می کنند.گوشنوازی این صدا از این جهت بود که صدای گریه و شیون این بانوان همچون یک قطعه موسیقی ، موزون و هماهنگ بود و سوزناکی آن از این جهت که صدای این بانوان به گونه ا ی غمناک بود که گویا همین لحظه عزیزی را از دست داده بودند ، اگر چه مشغول نماز بودم اما این صدای عجیب توجهم را بشدت به خود مشغول کرد ،با خود می گفتم این کاروان چه کاروانی است که اینگونه موزون و سوزناک برای حضرت ابا عبد الله اشک می ریزد ، لحظه شماری می کردم تا پس از اتمام نماز  این کاروانیان و گریه های سوزناکشان را ببینم و با انها همنوا شوم ، وقتی نمازم به پایان رسید به سرعت به اطراف نگاه کردم ، هر چه گشتم جز همان چند نفری که در اطراف ضریح بودند کس دیگری را ندیدم ولی باز آن صدا به گوشم می رسید ،نمی دانستم چه پاسخی به این پرسش درونیم بدهم ؟این صدا از کجا بود ؟ این بانوان چگونه با این صدای روحنواز و به صورتی زیبا و هماهنگ گریه می کردند؟ چرا من این صدا را می شنیدم اما صاحبان صدا را نمی دیدم ،هر چه فکر کردم چیزی به ذهنم نرسید . در افکار خود غرق بودم که ناگاه نکته ای به ذهنم جرقه زد ، شنیده بودم که فرشتگان عالم ملکوت پس از به شهادت رسیدن امام حسین و یاران وفادارش در اطراف مضجع شریف آن  حضرت به عزاداری پرداخته اند  وهمچنان  تا قیامت برای ابا عبدالله به عزاداری مشغول خواهند بود. از حرم امام حسین خارج شدم و لی آن صدا  همچنان در گوشم طنین انداز بود.

پس از بازگشت از سفر عتبات عالیات ، تا مدتها ،حتی زمانی که به خواب می رفتم  آن صدای زیبا را می شنیدم و خاطرات زیبای سفر به کربلای معلی در ذهن و جانم زنده می شد ، تا اینکه یک روز بر حسب اتفاق ، کتابی در باره واقعه کربلا بدستم رسید که در آن در باره یکی از فرشتگان مقرب خداوند مطالبی نوشته شده بود ،

خلا صه آن داستان این بود که.........

زمانی که جبرئیل  امین برای ابلاغ پیامی به محضر مبارک 

 رسول اکرم(ص) به زمین فرود می آمد در بین راه فرشته‌ای

را می بیند که بر روی زمین ناله و فریاد می‌کند.

جبرئیل به آن فرشته که نامش فطرس بود نزدیک شده و از

او می پرسد: ای فطرس، برای چه این گونه ناله و فریاد می

کنی؟ فطرس می گوید: ای جبرئیل امین، خداوند مرا به

کاری امر کرد؛  اما من سرپیچی نمودم و بال و پرم اینگونه

که میبینی سوخت .

فطرس از جبرئیل می پرسد: شما کجا می‌روید؟

جبرئیل می گوید: به خدمت رسول خدا(ص) می‌روم. فطرس

 ناله‌ای زده و می گوید: اگر امکان دارد مرا هم با خود به 

 خدمت حضرت رسول(ص) ببرید. تا شاید آن حضرت در حق

 من دعا کند و بال و پرم به حالت اول بازگردد. جبرئیل هم

پذیرفته و  فطرس فرشته را با خود به خدمت آن حضرت می برد.

جبرئیل و فطرس فرشته زمانی به محضر پیامبر می رسند

که امام حسین (ع)  نیزدر کنار پیامبر(ص)مشغول بازی بود.

 پیامبر از ماجرای فطرس با خبر می شود  و به او می

فرماید: ای فطرس، جلو بیا و بال و پر  خود را به  بدن

حسین(ع) بمال.

 فطرس بدن خود را به بدن امام حسین(ع)می  مالد و در

همان موقع بال و پر فطرس باز شده و پرواز می کند و به

مقام و مکان خود در آسمان باز می گردد.

زمانی می گذرد و واقعه جانسوز کربلا رخ می دهد . زمانی

که فطرس از واقعه کربلا مطلع می شود به خداوند عرض

می کند: خدایا ، ای کاش زودتر

 از این واقعه خبر دار می‌شدم و با فرشتگان دیگر به یاری

حسین و یارانش  می  شتافتم  .از سوی خداوند  خطاب

می رسد که: ای فطرس به همراه  هفتاد هزار فرشته ای

که در معیت تواند به زمین  بروید و در جوار مرقد حسین 

 معتکف  شوید و در سوگ مصیبت او اشک بریزید. فطرس

به همراه دیگر  فرشتگان دیگر به سرزمین کربلا فرود می

آید و به آن چه که خداوند به او امر فرموده بود  تا روز جزا در

سوگ حسین و یاران با وفایش عاشقانه اشک می ریزد.......