دکتر محمود رفیعی یکی از یادگاران هشت سال دفاع مقدس است که بار ها تا مرز شهادت پیش رفته اما همچنان در عالم خاکی میهمان ماست تا زمانی که آن وعده الهی فرا رسد .
دو جمعه پیش یعنی 24 اردیبهشت 89 ،او مهمان برنامه بسوی ظهور شبکه دو سیما بود و اشعاری را که در باره دوران مجروحیتش سروده بود قرائت کرد ....
اشعار او ......
جاده مانده است و من و این سر باقیمانده
رمقی نیست در این پیکر باقیمانده
نخلها بی سر و شط از گل و باران خالی
هیچکس نیست در این سنگر باقیمانده
گر چه دست و دل و چشمم همه آوار شده
باز شرمنده ام از این سر باقیمانده
روز و شب گرم عزاداری شب بوهاییم
من و این باغچه پرپر باقیمانده
پیشکش باد به یکرنگیت ای مرد ترین
آخرین بیت در این دفتر باقیمانده
تا ابد مردترین باش و علمدار بمان
با تو ام ای یل نام آور باقیمانده
........ و در پاسخ به اشعار او ، این ابیات را سرودم :
من و این جام میّ و شکّر باقیمانده
عقل شد مست تو ای پیکر باقیمانده
طور سینا شده و ماذنه عشاق است
گوشه ای از شکن سنگر باقیمانده
دوست دارم بنوازم به طریق رندان
به تمنای دل افسر باقیمانده
بازگو من چه سرایم همه در وصف شما
غزلی تازه در این دفتر باقیمانده
عقل شد محو تماشای تو ای خسته ترین
دل و دین باخته با شهپر باقیمانده
گر چه در حسرت یاران همه شب محزونی
چشم تو منتظر گوهر باقیمانده
سر خوش از جام می و روی تو و دولت یار
به فدای تو و آن لشگر باقیمانده
26 اردیبهشت 1389
هر دو شعر بسیار عالی بود . خیلی با احساس و تاثیر گذار.
بسم رب الشهدا
بسیار شعر زیبایی بود...